Niet investeren in bakstenen
Volgens Filip Otten van de Kritisch Denktank Huisartsen zien de dokters in de eerste lijn nog niet wat hen boven het hoofd hangt. Het werk van generaties huisartsen wordt afgebroken. Het model wordt van bovenaf gestroomlijnd, maar wat uiteindelijk overblijft, is een log en onpersoonlijk instituut.
Volgens Filip Otten van de Kritisch Denktank Huisartsen zien de dokters in de eerste lijn nog niet wat hen boven het hoofd hangt. Het werk van generaties huisartsen wordt afgebroken. Het model wordt van bovenaf gestroomlijnd, maar wat uiteindelijk overblijft, is een log en onpersoonlijk instituut.
"Wachtposten zijn een derde zorgcircuit", aldus Dr. Otten. "Ze zijn slecht georganiseerd, helemaal niet comfortabel en de arts wordt er onvoldoende vergoed. Het is moeilijk te geloven dat de werkomstandigheden er volgens zoveel artsen beter zouden zijn."
Kringen richten huisartsenposten op voor het prestige ervan. Maar de constructie zal in elkaar stuiken als een kaartenhuisje. "Tot eind 2011 werden 29 wachtposten gefinancierd uit een budget van 10,7 miljoen. Vandaag zijn er al 40 wachtposten, en er lopen 22 nieuwe aanvragen. Toch blijft het budget hetzelfde."
Betere alternatieven
"De eerste lijn heeft een goed functionerend netwerk. Daarmee moeten we tevreden zijn. Dat moeten we perfectioneren, maar niet veranderen." Het argument dat wachtposten de kern vormen voor het uitbouwen van 'medische huizen' of 'huizen van de eerstelijnszorg' gaat voor de arts uit Kontich niet op. Het zijn gescheiden kwesties. "En in grotere verbanden werken wil niet zeggen dat men moet investeren in bakstenen, dat gaat ook op andere manieren, zelfs veel efficiënter", stelt Dr. Otten.
"Met een mediacampagne kun je een centraal oproepnummer promoten, waar de patiënt van 19 u tot 7 u 's ochtends naar kan bellen. Hij tikt zijn postcode in en wordt verbonden met de arts die de dienst waarneemt in die gemeente. Dat is heel goedkoop en efficiënt."
"Is de veiligheid voor de huisarts zo'n punt? Die speelt toch maar een rol in sommige gebieden. Moeten wij daarom allemaal nog meer in bunkertjes gaan leven? We gaan naar een onpersoonlijke arts-patiëntrelatie, met sloten, afstandsbediening, parkingbelletjes, secretaressen, schuifdeuren, dubbele beglazing, gebrek aan warmte, gemiste afspraken en een grote ruimtelijke en mentale afstand. Op het einde van het verhaal weten de patiënten niet meer wie hun huisarts is."
"Met de specialisten is het al zo gelopen. Mensen spreken me elke dag aan over de onpersoonlijke behandeling in ziekenhuizen. Ook bij de huisarts zal het zo gebeuren. Patiënten worden nu ook in de eerste lijn niet meer dan nummers - het eerst in de weekendposten."
Autonomie
"De autonomie van de arts wordt aangevreten. Universiteiten, ziekenhuizen en ziekenfondsen bundelen de krachten om de solowerkende huisarts te nekken. De huisarts zou niet professioneel zijn en niet genoeg samenwerken."
"Mijn oudste zoon studeert voor huisarts. Hij begint nu zijn stages. Voor zijn laatste examen heeft hij de 140 aandoeningen van de Nederlandse standaardenlijst moeten leren. Tien, vijftien jaren geleden waren dat in Nederland alleen maar aanbevelingen voor diagnose en behandeling. Maar ondertussen zijn het voor onze Nederlandse collega's verplichte protocollen geworden."
"De Vlaamse huisarts wordt elke dag wakker in een omgeving die steeds meer gestuurd wordt. Maar hij heeft het zelf niet door. Beduusd door EBM en door de schittering van de zorgtrajecten geeft hij het grote gelijk nu aan de 'grote zichtbaarheid'."
